Μανώλης Κοττάκης
Η εκλογή Τραμπ αιφνιδίασε την ηγετική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου, η οποία, πλην Κοτζιά, είχε βάλει όλες τις μάρκες της στη Χίλαρι. Τώρα ανατρέπεται στρατηγικός σχεδιασμός ετών, η υποβάθμιση της επίσκεψης Ομπάμα είναι απλώς παράπλευρη απώλεια. Αλλωστε ο απερχόμενος πλανητάρχης για το Κυπριακό ερχόταν, όχι για το χρέος. Αν μπορούσε να είχε κάνει κάτι για το χρέος, θα το έκανε στην ισχύ του και, όπως ξέρουμε, το προσπάθησε, αλλά απέτυχε. Το πρόβλημα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δύο
χρόνια τώρα πολιτεύεται στην Ευρώπη με την ασφάλεια που του έδινε η κάλυψη μίας πολύ συγκεκριμένης ομάδας του State Department, η οποία τώρα εξουδετερώνεται.
Το πρόβλημά του είναι ότι συνδέεται με πολύ συγκεκριμένα κέντρα επιρροής της αμερικανικής πρωτεύουσας, τα οποία τώρα εκτοπίζονται. Το πρόβλημά του είναι ότι ως κυβέρνηση ήταν ενσωματωμένος στην εξωτερική πολιτική Ομπάμα και τώρα προετοιμαζόταν, αντί πολιτικής στήριξης, να ενσωματωθεί και στη στρατηγική Χίλαρι, στα βασικά σημεία της: σχέσεις με το Ιράν, στήριξη μέσω Σούδας στην ευρύτερη περιοχή, συμβιβασμοί σε περιφερειακά θέματα μείζονος σημασίας (Κυπριακό, Σκόπια, Κουρδικό). Το πρόβλημά του είναι ότι επιδίωκε να καλύψει την τρύπα ασφάλειας που είχε δημιουργηθεί στη συμμαχία μετά την αυτονόμηση Ερντογάν - τώρα δεν μπορεί.
Ακόμη και ο ανασχηματισμός κουμπωμένος στο σενάριο της Χίλαρι ήταν - τι νόημα είχε άραγε η μετάκληση του καθηγητή Παπαδημητρίου από το (χρηματοδοτούμενο από τον Σόρος) Ινστιτούτο Levy στο υπουργείο Οικονομίας; Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε ειλικρινείς, το βασικό πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι σε αυτήν τη φάση χάνει την ασφάλεια που του έδινε το... ιππικό. Χωρίς αυτή είναι ευάλωτος στις ορέξεις των Γερμανών. Το μόνο παρήγορο για τον πρωθυπουργό είναι πως εξίσου χαμένοι βγαίνουν και οι αντίπαλοί του, που είχαν επίσης επενδύσει στη Χίλαρι.
Τόσο η ηγεσία της Ν.Δ. όσο και τμήμα της καραμανλικής Δεξιάς (όχι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής) είχαν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στον συνεργάτη της Κλίντον Νίκολας Μπερνς και στον Τζέιμς Σταυρίδη. Τραμπ, ούτε για αστείο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η εκλογή Τραμπ θα μπορούσε να εξελιχθεί, υπό προϋποθέσεις, σε... ευλογία. Διότι ναι μεν χάνουμε τον νταβατζή που «καθάριζε» στη Μέρκελ για πάρτη μας σε οριακές στιγμές, αλλά, από την άλλη, ας μην αποκλειστεί η πιθανότητα αλλαγής της γερμανικής συμπεριφοράς απέναντί μας με τον φόβο της απόσυρσης των Αμερικανών από την Ευρώπη. Οι Γερμανοί βολεύονταν με το ΔΝΤ. Τώρα; Τι γίνεται τώρα, αν ο «νέος» τούς πει: «Λύστε τα του οίκου σας χωρίς αμερικανικό άλλοθι»;
Με την Πορτογαλία προ νέου μνημονίου, την Ιταλία χάλια και τη Γαλλία αναβράζουσα, όλα παίζουν. Από τη διάσπαση του ευρώ έως και τη γενική ρύθμιση χρεών κρατών, για να μείνει η Ευρώπη ενωμένη. Αρα, όλα είναι πιθανά. Από την πτώση της κυβέρνησης που δεν έχει πλέον συμμαχικά δεκανίκια έως και την ισχυροποίησή της, αν ο πανικός που προκάλεσε στο Βερολίνο ο Τραμπ λάβει διαστάσεις.
Δημοκρατία
Η εκλογή Τραμπ αιφνιδίασε την ηγετική ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου, η οποία, πλην Κοτζιά, είχε βάλει όλες τις μάρκες της στη Χίλαρι. Τώρα ανατρέπεται στρατηγικός σχεδιασμός ετών, η υποβάθμιση της επίσκεψης Ομπάμα είναι απλώς παράπλευρη απώλεια. Αλλωστε ο απερχόμενος πλανητάρχης για το Κυπριακό ερχόταν, όχι για το χρέος. Αν μπορούσε να είχε κάνει κάτι για το χρέος, θα το έκανε στην ισχύ του και, όπως ξέρουμε, το προσπάθησε, αλλά απέτυχε. Το πρόβλημα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δύο
χρόνια τώρα πολιτεύεται στην Ευρώπη με την ασφάλεια που του έδινε η κάλυψη μίας πολύ συγκεκριμένης ομάδας του State Department, η οποία τώρα εξουδετερώνεται.
Το πρόβλημά του είναι ότι συνδέεται με πολύ συγκεκριμένα κέντρα επιρροής της αμερικανικής πρωτεύουσας, τα οποία τώρα εκτοπίζονται. Το πρόβλημά του είναι ότι ως κυβέρνηση ήταν ενσωματωμένος στην εξωτερική πολιτική Ομπάμα και τώρα προετοιμαζόταν, αντί πολιτικής στήριξης, να ενσωματωθεί και στη στρατηγική Χίλαρι, στα βασικά σημεία της: σχέσεις με το Ιράν, στήριξη μέσω Σούδας στην ευρύτερη περιοχή, συμβιβασμοί σε περιφερειακά θέματα μείζονος σημασίας (Κυπριακό, Σκόπια, Κουρδικό). Το πρόβλημά του είναι ότι επιδίωκε να καλύψει την τρύπα ασφάλειας που είχε δημιουργηθεί στη συμμαχία μετά την αυτονόμηση Ερντογάν - τώρα δεν μπορεί.
Ακόμη και ο ανασχηματισμός κουμπωμένος στο σενάριο της Χίλαρι ήταν - τι νόημα είχε άραγε η μετάκληση του καθηγητή Παπαδημητρίου από το (χρηματοδοτούμενο από τον Σόρος) Ινστιτούτο Levy στο υπουργείο Οικονομίας; Αν θέλουμε, λοιπόν, να είμαστε ειλικρινείς, το βασικό πρόβλημα του Τσίπρα είναι ότι σε αυτήν τη φάση χάνει την ασφάλεια που του έδινε το... ιππικό. Χωρίς αυτή είναι ευάλωτος στις ορέξεις των Γερμανών. Το μόνο παρήγορο για τον πρωθυπουργό είναι πως εξίσου χαμένοι βγαίνουν και οι αντίπαλοί του, που είχαν επίσης επενδύσει στη Χίλαρι.
Τόσο η ηγεσία της Ν.Δ. όσο και τμήμα της καραμανλικής Δεξιάς (όχι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής) είχαν ποντάρει όλα τα λεφτά τους στον συνεργάτη της Κλίντον Νίκολας Μπερνς και στον Τζέιμς Σταυρίδη. Τραμπ, ούτε για αστείο. Από την άλλη πλευρά, όμως, η εκλογή Τραμπ θα μπορούσε να εξελιχθεί, υπό προϋποθέσεις, σε... ευλογία. Διότι ναι μεν χάνουμε τον νταβατζή που «καθάριζε» στη Μέρκελ για πάρτη μας σε οριακές στιγμές, αλλά, από την άλλη, ας μην αποκλειστεί η πιθανότητα αλλαγής της γερμανικής συμπεριφοράς απέναντί μας με τον φόβο της απόσυρσης των Αμερικανών από την Ευρώπη. Οι Γερμανοί βολεύονταν με το ΔΝΤ. Τώρα; Τι γίνεται τώρα, αν ο «νέος» τούς πει: «Λύστε τα του οίκου σας χωρίς αμερικανικό άλλοθι»;
Με την Πορτογαλία προ νέου μνημονίου, την Ιταλία χάλια και τη Γαλλία αναβράζουσα, όλα παίζουν. Από τη διάσπαση του ευρώ έως και τη γενική ρύθμιση χρεών κρατών, για να μείνει η Ευρώπη ενωμένη. Αρα, όλα είναι πιθανά. Από την πτώση της κυβέρνησης που δεν έχει πλέον συμμαχικά δεκανίκια έως και την ισχυροποίησή της, αν ο πανικός που προκάλεσε στο Βερολίνο ο Τραμπ λάβει διαστάσεις.
Δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου