Όταν η δεξιά εκφοβίζει με τα ελληνοτουρκικά και η αριστερά με τα ελληνοευρωπαϊκά

Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος.

Βλέπεις σήμερα στην Ελλάδα μια απολύτως χαμένη δεξιά, χωρίς λύσεις σε οτιδήποτε, δίχως σοβαρό πολιτικό προσωπικό και στρουκτούρα, να μετακινείται από το οικονομικό αφήγημα στην αναμόχλευση της ελληνοτουρκικής εχθρότητας, επισείοντας την τουρκική απειλή, την ίδια ώρα που η κυβερνώσα αριστερά, βιώνοντας το πολιτικό της αδιέξοδο, παιδιαρίζει χρησιμοποιώντας ως αναφερόμενη απειλή τη σχέση της με τους επίσημους δανειστές του ελληνικού κράτους στο δίπολο: αν δεν κλείσει επιτυχώς η αξιολόγηση δεν μπορεί παρά να οδηγηθούμε αναπόδραστα σε εκλογές, ενώ αν κλείσει θα πάμε σίγουρα σε εκλογές!

Αναγνώστη μου, έχουμε εγκλωβιστεί σε μια απολύτως φαιδρή πολιτική κατάσταση, η οποία είναι πλέον βέβαιο πως θα οδηγήσει σε μια νέα εθνική περιπέτεια, ολοκληρώνοντας τη σοβούσα κοινωνική κρίση στην πατρίδα μας και τη συνακόλουθη οικονομική αποτελμάτωση. Και είναι βέβαιο επειδή αυτό αποτελεί την «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» επί της οποίας επιχειρείται να στηθεί το νέο νομιμοποιητικό πολιτικώς πλαίσιο τόσο από δεξιά, όσο και από αριστερά.

Παρατηρώ την «φαγούρα» στον ελληνικό Τύπο - αποκρυσταλλώνοντας το πολιτικό αδιέξοδο - να διασκεδαστεί στην ουσία η αποτυχία του μοντέλου συντεταγμένης χρεωκοπίας και εσωτερικής υποτίμησης με την διεύρυνση της κρίσης στα λεγόμενα εθνικά θέματα και από την άλλη να διαμορφωθεί το πλαίσιο νομιμοποίησης μια νέας εθνικής ήττας στη βάση αυτής ακριβώς της πολιτικοοικονομικής μεθοδολογίας που επέβαλε η τρόικα. Και τι κάνει η κυβερνώσα αριστερά; Λαϊκό μπαλαμούτι! 

Από την μια εξαπατά ξεδιάντροπα επί των αντικειμενικοτήτων επί της εθνικής μας οικονομίας «βάζοντας διαρκώς χέρι» στους μικρομεσαίους, ενώ από την άλλη αγωνίζεται να εμφανίσει ένα «success story» σε ό, τι αφορά στο χρέος, την στιγμή που καλά γνωρίζει πως την υπόθεση αυτή την «πούλησε» με τη συγκεκριμένη συμφωνία που έκανε για το Τρίτο Μνημόνιο. Κάπως έτσι η «απομείωση» μετατρέπεται διαλογικώς σε ελάφρυνση. 

Η αναδιάρθρωση σε σταδιακή αναμόρφωση. Και η βιωσιμότητα του χρέους σε μια σταδιακή διαδικασία που εξαρτάται από τη βιωσιμότητα του προγράμματος προσαρμογής, δηλαδή πώς θα πάει το Τέταρτο Μνημόνιο, που, μετά από εκλογές φυσικά, θα αντικαταστήσει το «ανικανοποίητο» - μερικώς επιτυχημένο ή μερικώς αποτυχημένο - Τρίτο. Αν βοήθαγε και λίγο περισσότερο ο Ερντογάν, στο πλαίσιο ωστόσο μιας απόλυτα ελεγχόμενης κρίσης, τι καλά που θα ήταν για τους κυρίους Τσίπρα και Καμμένο!

Και η υπόλοιπη αριστερά; Ακολουθεί πιστά τη ρουτίνα της. Δεν είναι η δογματική αριστερά - όπως αποκαλείται από πολλούς - είναι η ρουτινιάρικη αριστερά, η οποία έχει πετύχει να μην βαριέται τον εαυτό της. Είναι μεγάλη υπόθεση να μην σιχαίνεσαι τον εαυτό σου, αναπαράγοντας τα ίδια λόγια και την ίδια πολιτική πρακτική επί τόσα πολλά χρόνια, μιλώντας ουσιαστικά με όρους ιστορικής φάρσας! Μα δεν έχουν δίκιο; Βουνό! 

Κάθε «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» είναι μια αλήθεια από μόνη της. Μόνον που η υπόθεση του σοσιαλισμού δεν είναι ζήτημα κάποιας φιλοσοφικής αλήθειας, αλλά ειλικρίνειας στη βάση της κοινωνικής και διεθνοπολιτικής πραγματικότητας, απροκατάληπτης και διαρκούς επιστημονικής έρευνας και μέθεξης με την αλήθεια του Άλλου. Ο κόσμος κινείται και εξελίσσεται, ακόμη και όταν επιμέρους κοινωνίες οπισθοδρομούν σε δραματική αναντιστοιχία με την τεχνολογική πρόοδο…

Θέλεις να μιλήσω και για τον διεγερμένο φασισμό στην Ελλάδα; Αυτός απλώς εκμεταλλεύεται το μοναδικό τα τελευταία 100 χρόνια δεξιό και αριστερό πολιτικό τέλμα και παίζει με τα πλέον ευτελή συναισθήματα της εθνικιστικής και κοινωνικής παθολογίας μας. Πρόκειται για ένα μπουκέτο συμπλεγμάτων που αναζητεί την πολιτική ουσία στην προέκταση του τραυματικού σεξουαλικού υποσυνειδήτου. 

Θέλουν να τιμωρήσουν, να σκοτώσουν, να κατατροπώσουν και φυσικά να εξαϋλώσουν τούρκους και μετανάστες «αναρχο-ισλαμιστές» για να αισθανθούν και αυτοί τη χαρά της ζωής, την οποία τους στέρησαν στο κρεβάτι της φαντασίας τους εβραίοι, μασόνοι, μωαμεθανοί και αναρχοκομουνιστές! Θέλουν να εκδικηθούν για να αισθανθούν και αυτοί λίγη ηδονή. Αυτή είναι η «ουσία» τους, που υποκρύπτει την προβληματική συνουσία τους! Την άκρως προβληματική πολιτική φύση αυτών των πράγματι επικίνδυνων ανθρώπων τους οποίους δεν μπόρεσε να εμπνεύσει ούτε καν ο τοίχος που έγραφε: «μία είναι η ουσία, μπακλαβάς γωνία»! 

Το μακρύ χέρι του Ερντογάν ήταν ασφαλώς αυτό που έγραψε στον ελληνικό τοίχο καί αυτό το σύνθημα, καθώς η Τουρκία έχει καταχωρίσει τον baklava ως προστατευόμενη ονομασία προέλευσης, μέσω του τουρκικού γραφείου ευρεσιτεχνιών και όχι της μακροσκελούς συνθήκης της Λοζάνης. Αυτόν τον κόσμο που έχει υπερβεί τις Συνθήκες του περασμένου αιώνα δεν μοιάζει να καταλαβαίνει ο λαϊκιστής Ερντογάν και επιδίδεται διαρκώς τελευταία σε φάρσες που ερεθίζουν το ανικανοποίητο του υπερήφανου φασίστα, έλληνα εθνικιστή. Έτσι φουντώνει η ανωμαλία που γίνεται πολιτική ουσία, σε εκείνον τον αγανακτισμένο με τον εαυτό του, καθώς αυτός δεν έχει πετύχει ακόμη να εκδικηθεί για να λυτρωθεί.

Ανώμαλοι καιροί την εποχή που η έννοια της ανωμαλίας δεν θεωρείται πολιτικώς ορθό σημαινόμενο. Και όμως αυτό που υπάρχει και κυριαρχεί στα καθ' ημάς είναι η πολιτική ανωμαλία, τόσο από δεξιά, όσο και από αριστερά. Και αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός μη-συνειδητοποιημένου ιστορικώς γνωστικού μοντέλου τόσο των δεξιών, όσο και των αριστερών πολιτικών ηγεσιών. Δεν μάθαμε ως ελληνική κοινωνία και κυρίως πολιτική ηγεσία, να μαθαίνουμε από τα λάθη μας, έτσι ώστε αυτά να μην επαναλαμβάνονται σαν φάρσες ιστορικού χαρακτήρα. Και αυτό είναι μια μορφή εθνικής ηλιθιότητας. 

Ποτέ η κουτοπονηριά, η θρασυδειλία και ο στρουθοκαμηλισμός συνδυασμένος με αγανάκτηση και ανευθυνότητα δεν ήταν πολιτική αρετή, τουλάχιστον μεσομακροπρόθεσμα! Στον βαθμό που αυτά γίνονται κανόνας τόσο από δεξιά, όσο και αριστερά, δεν θα είναι έκπληξη εάν μια νέα εθνική τραγωδία επαναληφτεί σαν φάρσα προηγούμενων. Άραγε, γιατί να είναι αυτό προϋπόθεση μιας νέας μεταπολίτευσης;