Η συντριβή των νεοταξικών σοφιστειών

Παναγιώτης Λιάκος

«Στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης αναπτύσσει μία θεωρία περί αρετής, η οποία μπορεί να παραγάγει χρήσιμα συμπεράσματα για έναν τρόπο με τον οποίον οι σύγχρονοι σοφιστές επιτυγχάνουν, ανεπαισθήτως, μετατοπίσεις εννοιών κατά το δοκούν. Η αρετή, εξηγεί ο μέγας διδάσκαλος, είναι μεσότης μεταξύ δύο άκρων
με αρνητικό πρόσημο∙ όμως ομοιάζει περισσότερο με το ένα άκρο. Παράδειγμα η γενναιοδωρία, ως αρετή, τοποθετείται ανάμεσα στην ασωτία (ή σπατάλη), αφενός, στην τσιγκουνιά, αφετέρου. 

Ομοιάζει, όμως, περισσότερο ο γενναιόδωρος με τον σπάταλο παρά με τον τσιγκούνη. Η ανδρεία πάλι τοποθετείται ανάμεσα στον παράτολμο και τον δειλό. […] Οι σοφιστές της αποδόμησης ηρώων του έθνους ή των μεγάλων επιτευγμάτων ενός λαού, γνωρίζουν πώς να μετατοπίζουν τις έννοιες της αρετής προς την κακία με τον παραπάνω τρόπο. Στόχος τους είναι να εξαλείψουν υποδειγματικούς χαρακτήρες και δράσεις του παρελθόντος που προσφέρονται για μίμηση από τους νεότερους. 

Στόχος τους είναι να αμαυρώσουν (πάντα με την «κριτική» ιστορική έρευνα) τις εμβληματικές προσωπικότητες και ιστορικές στιγμές ιδεαλιστικής ολοκλήρωσης, οι οποίες λειτουργούν υποδειγματικά για την ομοψυχία ανθρώπων γύρω από ένα κοινό όραμα, μία υψηλή στοχοθεσία. Αυτό το ονομάζουν, πάλι με μία μετατόπιση εννοιών, “εθνικισμό”».

Κωνσταντίνος Π. Ρωμανός, «Από την Εθνοκτονία στην Αφύπνιση. Αντίλογος στη Σοφιστική της Νέας Τάξης», εκδόσεις Πελασγός, σ. 67

Η συντριπτική πλειονότητα των προβλημάτων, των διλημμάτων και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουν τα πρόσωπα ή οι συλλογικότητες μπορεί να αντιμετωπιστεί επιτυχώς, αν εξεταστούν υπό το ψυχρό φως της λογικής. Και στις σωματικές ασθένειες ισχύει αυτό. Δεν μπορεί να υπάρξει ίαση, αν δεν προηγηθεί ορθή διάγνωση.

Ο Κωνσταντίνος Ρωμανός, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και συγγραφέας του βιβλίου από το οποίο προέρχεται το απόσπασμα στην αρχή του κειμένου, έχει διαγνώσει τα αίτια, τα συμπτώματα με τα οποία εκδηλώνεται η νεοταξική νόσος στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. 

Εχει μελετήσει σε βάθος το ιδεολογικό επίχρισμα και το σοφιστικό περιτύλιγμα των εμπροσθοφυλακών της παγκοσμιοποίησης και προσφέρει στους αναγνώστες μια μοναδική ευκαιρία: να κοιτάξουν πίσω από τα βαριά και όζοντα σάβανα που καλύπτουν την πραγματικότητα και σκοτίζουν το φως υπό το οποίο μπορούν να αναπτυχθούν φυσιολογικές κοινωνίες και να ανθήσουν κανονικές ανθρώπινες και διακρατικές σχέσεις.

Σ’ αυτό το κεφάλαιο της πραγματείας του ο κ. Ρωμανός εστιάζει σε κάτι που ελάχιστοι παρατηρούν: πώς «διολισθαίνουν» και μετατοπίζονται οι λέξεις, οι έννοιες, οι ορισμοί, οι σημασίες, οι αξίες, ολόκληρος ο πνευματικός σκελετός πάνω στον οποίον δομούνται οι προσωπικότητες. 

Από το ένα σημείο αναφοράς, που η λέξη έχει απόλυτη συνάφεια με τη σημασία της και αντιστοιχεί σε ό,τι έχει αντιληφθεί η ανθρώπινη εμπειρία, οδηγείται σ’ ένα άλλο - αυτό που εξυπηρετεί τον σταδιακό εθνικό και θρησκευτικό αποχρωματισμό των κοινωνιών και την υποταγή των ανθρώπων στο νεοταξικό δόγμα.

Το μεγαλύτερο και αποτελεσματικότερο όπλο που μπορεί να αποκτήσει κάποιος στον αγώνα εναντίον του παγκοσμιοποιητικού εφιάλτη, του Μολώχ, που θέλει να εκθρονίσει τη λογική, την πίστη και την αρετή από τους θρόνους τους στις συνειδήσεις των ανθρώπων και να εγκαταστήσει την τυραννία της πολιτικής ορθότητας, είναι η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί. 

Αυτό που στις τηλεοράσεις φαντάζει ως «αμάχητο επιχείρημα» και «ανθρωποκεντρική ρητορική» στην ουσία είναι ένα χοντροκομμένο και τερατώδες ψέμα, που αναμασούν επίμονα οι μισθοφόροι της αποδόμησης.

Το «κόλπο» της πρόκλησης ενοχών με τη φωναχτή επανάληψη των λέξεων «εθνικισμός» και «ρατσισμός» πιάνει μόνο σε αδαείς για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Οταν εξαντλούνται οι φυσικοί πόροι σε ένα ανθρώπινο οικοσύστημα, αναγκαστικά οι μονάδες γίνονται πιο παρατηρητικές και διεκδικητικές και παύουν να αισθάνονται συστολές και ενοχές στο άκουσμα κάποιων ήχων και μομφών. 

Ο εκτοπισμός της δυτικής μεσαίας τάξης από τον μέχρι πρότινος φυσικό οικονομικό, οικιστικό και κοινωνικό χώρο της και το αίσθημα της ανασφάλειας και της επί τα χείρω μεταβολής του τρόπου ζωής απονομιμοποιούν με ραγδαίους ρυθμούς τη σχετική προπαγάνδα. Στον κόσμο που ανατέλλει προέχει η επιβίωση, όχι ο εξευμενισμός των τυράννων και η λείανση των αιχμών της αλήθειας στον τόρνο του νεοταξικού λεξιλογίου της πολιτικής ορθότητας.

Ακόμα, όμως, κι αν είχαν διαμορφωθεί ιδανικές οικονομικές συνθήκες και υπήρχε εμπεδωμένο το αίσθημα της ασφάλειας και της οικειότητας για το ομογενοποιημένο τοπίο που ευαγγελίζονται οι επίδοξοι συνεργοί της παγκόσμιας δικτατορίας, η έκθεση των μεθόδων τους σε κοινή θέα διαλύει τα ατού τους.

Ολα τα στοιχειά και τα φαντάσματα αποφεύγουν το φως της ημέρας. Και το άσβεστο ηλιακό φως του ανθρώπινου πολιτισμού είναι η λογική.

........................................

Δημοκρατία