Το τέλος της παγκοσμιοποιημένης εποχής Ομπάμα-Κλίντον κλείνει το μάτι στη δραχμή

Απόστολος Διαμαντής

Ο Ομπάμα για τους ευρωπαίους διανοούμενους είναι περίπου κάτι σαν τον Μαρτιν Λούθερ Κίνγκ: Υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοκράτης, φιλελεύθερος, πολιτισμένος και καλλιεργημένος, δηλαδή το πρότυπο για έναν σύγχρονο ευρωπαίο. Και τώρα που ήρθε στην Ελλάδα, οι αναλυτές των πάντων

παρουσιάζουν το γεγονός περίπου σαν το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα! Κάτι σαν την 11η Σεπτεμβρίου δηλαδή.

Μα πόσες φορές τελειώνει αυτός ο κόσμος, όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα; Αυτό το κλισέ άρχισε με την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Τότε ο κόσμος ο παλιός τελείωσε και μπήκαμε στον νέο. Τον χωρίς σύνορα. Όπου όλοι μαζί αγκαλιασμένοι, άσπροι, μαύροι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι, αμερικάνοι και ρώσοι, θα χορεύαμε χαρούμενοι στις πλατείες. Και τώρα ξανατελειώνει ο κόσμος, με την επιστροφή των συνόρων και του Τραμπ. Θάπρεπε να τον ενημερώσουμε τέλος πάντων αυτόν τον κόσμο, να ξέρει πότε ακριβώς θα τελειώσει.

Υποδέχονται λοιπόν τον Ομπάμα ως μάρτυρα των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Τον Ομπάμα. Ο οποίος πρόλαβε σε 8 χρόνια προεδρίας, μαζί με την Χίλαρι υπουργό, να σφαγιάσει σχεδόν όλο τον αραβικό κόσμο, να καταστρέψει Λιβύη, Ιράκ, Αίγυπτο, Συρία, να οργανώσει ισλαμική τρομοκρατία παντού, να στείλει στο δρόμο εκατομμύρια αμάχους και να γεμίσει την Ευρώπη με εξαθλιωμένους μουσουλμάνους, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και ψάχνουν κάποιον να τους δώσει ένα ποτήρι νερό και ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτούς τους πρόσφυγες κανένας δεν τους δέχεται ουσιαστικά, οι ευρωπαίοι έκλεισαν τα σύνορά τους οι δε αμερικανοί τάχουν κλείσει από χρόνια. Για να μπεις νόμιμα στις ΗΠΑ και να παραμείνεις κιόλας, θα πρέπει να περάσεις από το μάτι της βελόνας. Σχεδόν αδύνατον. Και τώρα με τον Τραμπ όχι απλώς αδύνατον, αλλά και επικίνδυνο.

Ποιος μένει; Η Ελλάδα. Το λίκνο της δημοκρατίας. Οι αιωνίως φιλόξενοι κατά Ομπάμα. Η Ελλάδα λοιπόν, με όλες τις τιμές, προορίζεται να παίξει το ρόλο της νήσου Ναούρου κοντά στην Αυστραλία, όπου στέλνονται όσοι ζητάνε άσυλο. Έτσι και ο Ομπάμα. Παριστάνει τον δημοκράτη με ξένα κόλυβα. Αυτός τη χώρα του την έχει ήδη κάνει φρούριο, ενώ, πριν τον Τραμπ, ο ίδιος έχει απελάσει ίσα με 2 εκατομμύρια μετανάστες. Και τώρα, Μέρκελ, Ομπάμα, Σόρος και λοιποί, βρήκανε την Ελλάδα να κάνει το πλυντήριο του καπιταλισμού και να δεχθεί στο έδαφός της τους μουσουλμάνους, που τρέχουν να γλυτώσουν από τις βόμβες του Ομπάμα. Η Ελλάδα από τη μια μεριά και η Λιβύη από την άλλη, η οποία σύμφωνα με τα νέα σχέδια της Μέρκελ θα συγκεντρώσει όλους τους πρόσφυγες που ζητάνε άσυλο.

Και η Ευρώπη, εκ του μακρόθεν, θα μελετά τα λίκνα της δημοκρατίας. Της αρχαίας βεβαίως, αλλά και της νέας, εφόσον ο Ομπάμα, προς μεγάλη απογοήτευση των ιστορικών τύπου Αντώνη Λιάκου, θεωρεί αυτονόητη της ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, από την αρχαία, στη μεσαιωνική και την νεώτερη εποχή. Το ίδιο αυτονόητη θεωρούν αυτήν την ιστορική συνέχεια όλοι οι ιστορικοί και όλοι οι λαοί του κόσμου φυσικά. Πλην μερικών εδώ στην Ελλάδα.

Αυτό λοιπόν είναι το έργο του Ομπάμα, του καλλιεργημένου δημοκράτη αφροαμερικανού, που προασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ποια δικαιώματα; Του αφγανού και του σύριου; Όχι φυσικά. Τα δικαιώματα της Ντε Τζενέρις και του νεοϋορκέζου ίσως. Αλλά όχι τα δικαιώματα των αμερικανών αγροτών που πεινάνε, ούτε τα δικαιώματα των λίβυων που τους ξεσπίτωσε. Επομένως δεν έχουμε όλοι την ίδια ιδέα περί δικαιωμάτων.

Αυτή η κυνική στάση των διανοουμένων, των ορφανών του Ομπάμα, αυτή η απέχθεια για τα πραγματικά λαϊκά δικαιώματα και η αποθέωση ενός αμερικανού προέδρου επειδή απλώς δεν είναι λευκός, δείχνει και την πνευματική και την πολιτική φτώχια της Ευρώπης. Πρόκειται για μια καθαρή ταξική διαχωριστική γραμμή: από δω εμείς οι μορφωμένοι, οι προοδευτικοί, οι τακτοποιημένοι και από την άλλη αυτός ο συρφετός των άθλιων, όπως τους περιέγραψε πολύ πετυχημένα η ίδια η Χίλαρι σε προεκλογική της ομιλία.

Ο Ομπάμα είναι ένας πολύ έξυπνος και συμπαθής αμερικανός, όπως είναι όλοι σχεδόν οι πρόεδροι και οι περισσότεροι κοσμικοί νεοϋορκέζοι. Μια χαρά παιδί είναι. Το ίδιο και ο Τραμπ. Εάν πάμε μαζί στο μπαρ θα περάσουμε υπέροχα και με τους δύο, αυτό είναι βέβαιον. Οι έλληνες πολιτικοί όμως, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις μεγαλοστομίες και να κοιτάξουν πως θα μπορέσουν να επωφεληθούν από τη νέα διακυβέρνηση Τραμπ και να σκεφτούν τι θα κάνουν, εάν σε λίγο πέσει και ο Ρέντσι και κλείσει και το ευρώ σιγά- σιγά.