Πανικός στην Ευρώπη της Μέρκελ από τη νίκη του Τράμπ

Γιώργος Τραπεζιώτης

Το συστημικό πολιτικό προσωπικό σε Ευρώπη και ΗΠΑ έχει σημάνει συναγερμό για τον «επερχόμενο κίνδυνο», βλέποντας ότι η βαβέλ των συμφερόντων που έχτιζαν τόσα χρόνια καταρρέει. Παράλληλα, οι αναλυτές των συστημικών μέσων ενημέρωσης ψάχνουν να βρουν τα «αίτια της κρίσης», τους λόγους για τους οποίους οι Αμερικανοί ψήφισαν Τραμπ, τους λόγους για τους οποίους οι Βρετανοί
ψήφισαν Brexit, τους λόγους για τους οποίους πολιτικές δυνάμεις όπως το λεπενικό Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία και η Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) καταγράφουν δημοσκοπική άνοδο. Ολοι όμως αγνοούν τον ξεχασμένο, καθημερινό πολίτη που αντιδρά με την ψήφο του, αναζητώντας το πρόσωπο ή τον φορέα που θα του προσφέρει πολιτικό όραμα.

Στη Γερμανία της πληγωμένης πολιτικά Μέρκελ, που -κατά πληροφορίες- ετοιμάζεται να διεκδικήσει νέα θητεία στην Καγκελαρία, φωνάζουν για τον τρόπο διαχείρισης του Προσφυγικού, ενώ στον ευρωπαϊκό Νότο υπάρχει πάντα η αντίδραση για την ασφυκτική πολιτική λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο. Οι «Financial Times» χθες σημείωναν πάντως ότι ο Μπαράκ Ομπάμα μετά την εκλογή Τραμπ «θα δώσει στην καγκελάριο τη σκυτάλη της παγκόσμιας ηγεσίας». Ξεχνώντας όμως ότι «τη σκυτάλη» στον επόμενο τη δίνουν πλέον μόνο οι λαοί, που τελευταία αντιδρούν απρόβλεπτα.

Την ίδια ώρα στη Γαλλία του καταρρέοντος δημοσκοπικά Φρανσουά Ολάντ, οι Σοσιαλιστές δεν αναζητούν πλέον απλώς ένα πολιτικό διέξοδο, αλλά κάποιον να τους συγκρατήσει από τη διάλυση. Ο Εμανουέλ Μακρόν, το πάλαι ποτέ «πολιτικό πουλέν της παραζαλισμένης πια γαλλικής Αριστεράς» στους κόλπους του Σοσιαλιστικού Κόμματος αυτονομήθηκε πολιτικά και χθες ανακοίνωσε και επίσημα την υποψηφιότητά του για την προεδρία. Εκεί θα βρει απέναντί του ως αντιπάλους τον μετριοπαθή κεντροδεξιό Αλέν Ζιπέ και φυσικά την απρόβλεπτη Μαρίν Λεπέν. Το τι θα καταφέρει εν όψει εκλογών κανείς δεν ξέρει. Οπως κανείς πια δεν μπορεί να ξεγράψει τη Λεπέν, επειδή «το λένε οι δημοσκοπήσεις».

Οι λαοί πάντως «σε έναν κόσμο δίχως χρήματα» θα συνεχίσουν να κυνηγούν «το όνειρο», σε όποιον το συμπεριλαμβάνει στη ρητορική του. Και τουλάχιστον μέχρι να μπορέσουν να τους το προσφέρουν πάλι πειστικά και ρεαλιστικά οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.