Ενα πιθανό σενάριο για την Κύπρο

Γεώργιος Τζιώρτζιος
Ενα πιθανό σενάριο για το Κυπριακό, ίσως το πιθανότερο, είναι, με δεδομένες τις θέσεις των δύο πλευρών σε κρίσιμα κεφάλαια, η αποτυχία της προσπάθειας για εξεύρεση λύσης του προβλήματος.Το ερώτημα είναι τι θα γίνει σ’ αυτή την περίπτωση; Οι Τούρκοι θα αρκεστούν στη συνέχιση της παρούσας κατάστασης, με την Κυπριακή Δημοκρατία να αναγνωρίζεται ως η μόνη νόμιμη κρατική οντότητα, μέλος του
Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών και της Ευρωπαϊκής Ενωσης; ’

Η θα εντατικοποιήσουν τις προσπάθειές τους για αποδυνάμωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αποδοχή της λεγόμενης «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου» στη διεθνή σκηνή;

Από το 2004, από την περίοδο που τέθηκε σε δημοψηφίσματα το Σχέδιο Ανάν και οι Τουρκοκύπριοι, στην πλειοψηφία τους, ψήφισαν υπέρ της αποδοχής του, η τουρκική πολιτική εστιάστηκε στην ενίσχυση του καθεστώτος του ψευδοκράτους των κατεχομένων, με τη λογική ότι: «Είναι άδικο για του Τουρκοκύπριους που ψήφισαν στο δημοψήφισμα υπέρ του Σχεδίου Ανάν, επειδή θέλουν λύση του Κυπριακού, να παραμένουν στην απομόνωση».

Ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ενωση, της οποίας η Κύπρος ήταν πλέον πλήρες μέλος, οι διπλωματικές υπηρεσίες της Κυπριακής Δημοκρατίας είχαν να αντιμετωπίσουν ένα πολύ εχθρικό, θα λέγαμε, κλίμα.

Στα κέντρα λήψης των αποφάσεων της Ε.Ε. επικράτησε η τουρκική θέση ότι με την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, η ελληνοκυπριακή κοινότητα απέδειξε ότι δεν επιθυμεί λύση του Κυπριακού. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να μπορέσει η κυπριακή Κυβέρνηση να πείσει επί του αντιθέτου.

Με την εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τον Φεβρουάριο του 2013 και την επακολουθήσασα ανάδειξη του Μουσταφά Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αναπτερώθηκαν οι ελπίδες της διεθνούς κοινότητας, ιδιαίτερα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ότι «κάτι καλό είναι πιθανόν να προκύψει στην Κύπρο».

Από τη μια ο Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος ως πρόεδρος του μεγαλύτερου κόμματος της Κύπρου, του Δημοκρατικού Συναγερμού, «πολέμησε» για την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν και από την άλλη ο Μουσταφά Ακιντζί, με τις γνωστές προεκλογικές διακηρύξεις του, πρόβαλλαν ότι ένθερμοι υποστηρικτές της λύσης.

Ομως, η συγκυρία αυτή δεν στάθηκε ικανή να εκμηδενίσει τα εμπόδια που υπάρχουν στις προσπάθειες για εξεύρεση λύσης του Κυπριακού. Ο Ακιντζί, όση καλή διάθεση κι αν του αναγνωρίσουμε, δεν στάθηκε ικανός να παρακάμψει τα εμπόδια που παρεμβάλει η Τουρκία.

Κι αυτό άρχισε να ξεκαθαρίζει λίγους μήνες μετά την έναρξη των συνομιλιών του με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Πέτυχαν σημαντική πρόοδο αλλά οι διαφορές παραμένουν σε κεφαλαιώδη ζητήματα, στα οποία είναι βαρύνουσα η θέση της Τουρκίας.

Είναι εμφανές ότι η Τουρκία και ο Ακιντζί, ο οποίος -θέλοντας και μη- ευθυγράμμισε την πολιτική του με εκείνην της Τουρκίας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ακόμη και ο Νίκος Αναστασιάδης που για ορισμένους είναι «επιρρεπής» σε υποχωρήσεις δεν είναι διατεθειμένος να αποδεχθεί απαράδεκτους τουρκικούς όρους που θα καθιστούσαν -ενδεχομένως- δυνατή την εξεύρεση λύσης του Κυπριακού.

Γνωρίζουν ότι με δεδομένες τις άκαμπτες θέσεις τους στα κεφάλαια της ασφάλειας, των εγγυήσεων, του περιουσιακού και του εδαφικού είναι αδύνατη η εξεύρεση λύσης του Κυπριακού.

Αυτά που λένε οι Τούρκοι για λύση εντός του τρέχοντος έτους ή, έστω, εντός του ερχόμενου χρόνου, είναι ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που πιστεύουν ότι θα ενισχύσει τις προσπάθειές τους για αναβάθμιση του καθεστώτος του ψευδοκράτους, μετά την πολύ πιθανή αποτυχία της παρούσας φάσης των συνομιλιών.

Σ’ αυτή την περίπτωση, θα πουν ότι έκαναν «ό,τι ήταν δυνατό για την εξεύρεση λύσης του Κυπριακού» και θα θέσουν σε εφαρμογή το «Σχέδιο Β’» που προνοεί αναβάθμιση του ψευδοκράτους των κατεχομένων, με τη λογική ότι «δεν μπορεί ένας ολόκληρος λαός να παραμένει στην απομόνωση».

Γι’ αυτό δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία. Οι Ερντογάν και Ακιντζί μας προϊδέασαν από τις 14 περασμένου Απριλίου, όταν, από το βήμα της Ισλαμικής Διάσκεψης τόνισαν ότι «έφτασε η ώρα οι αδελφές μουσουλμανικές χώρες να κάνουν βεβιασμένα βήματα και να ηγηθούν της διεθνούς κοινότητας για άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων».

Ολα αυτά πρέπει να έχουν κατά νουν οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί ηγέτες.

Εθνικός Κήρυξ