«Η τεχνική που υποκαθιστά την εξέγερση με την ενοχή, συνίσταται στο να κάνεις ένα άτομο να πιστεύει ότι είναι το μόνο υπεύθυνο για την συμφορά του, εξαιτίας της διανοητικής ανεπάρκειάς του, της ανεπάρκειας των ικανοτήτων του ή των προσπαθειών του. Έτσι, αντί να εξεγείρεται εναντίον του οικονομικού συστήματος, απαξιώνει τον ίδιο τον εαυτό του και αυτο-ενοχοποιείται, κατάσταση που περιέχει τα σπέρματα της κατάθλιψης, η οποία έχει μεταξύ άλλων και το αποτέλεσμα της αποχής από οποιαδήποτε δράση. Και χωρίς τη δράση, γλιτώνετε την επανάσταση!»
Το πρόβλημα της συλλογικής αυτοενοχοποίησης και αυτοαπαξίωσης στην Ελλάδα παίρνει διαστάσεις επιδημίας που ΔΕΝ συναντάται πουθενά αλλού στον κόσμο και δεν περιορίζεται μόνο στο φαινόμενο της "αποχής" ή φόβου "εξέγερσης" λόγω αυτοενοχοποίησης, όπως επισημαίνεται στο εξαιρετικό παραπάνω σχόλιο του Νόαμ Τσόμσκι.
Φυσικά, έχει παρατηρηθεί ενα κόμπλεξ της διεθνούς μετανεωτερικής Αριστεράς η οποία δήθεν ευαγγελίζεται εξέγερση, επανάσταση και ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, χωρίς να έχει την παραμικρή ιδέα πως θα μπορούσε να το επιτύχει στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης, αποφεύγοντας όμως τις τερατογενέσεις του παρελθόντος.
Αρκείται λοιπόν στην αμφισβήτηση αξιών και θεσμών του περιβόητου κατα Μάρξ "εποικοδομήματος", δηλαδή ιδεολογικούς μηχανισμούς τους οποίους θεωρεί "στυλοβάτες του αστικού συστήματος" και φαντασιώνεται την κατάλυσή τους ως τον αποτελεσματικότερο τρόπο καταστροφής του καπιταλισμού.
Αλλά στο παρελθόν, ήταν αυτές ακριβώς οι αξίες που ανέδειξαν και καταξίωσαν την Αριστερά ως "προοδευτική" πολιτική δύναμη απέναντι στις "ασυνέπειες" της συντηρητικής ή φιλελεύθερης Δεξιάς.
Μιλάμε για τις αξίες της δημοκρατίας, της αρχής της πλειοψηφίας, της ελευθερίας του λόγου, της αυταπάρνησης, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της προστασίας των εργατικών κατακτήσεων, της οικογένειας, των αδυνάτων, της εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας κλπ.
Π.χ. Ο Λένιν έδινε μεγάλη βαρύτητα στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών ως πρωταρχικό συλλογικό πολιτικό δικαίωμα και πρόταγμα στην "εποχή του ιμπεριαλισμού".
Και πολλοί εβδομηντάρηδες θα θυμούνται ακόμη τις κινητοποιήσεις εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στην Αθήνα για την Κύπρο στη περίοδο 1957-65, όπως και τις διεθνείς εκστρατείες κατά του πολέμου στο Βιετνάμ κλπ.
Σήμερα όμως, ακόμα και η χρήση του όρου εθνική ανεξαρτησία ή κυριαρχία αρκεί για να χαρακτηριστεί κάποιος "εθνικιστής, ακροδεξιός, φασίστας ή ρατσιστής".
Όχι επειδή αυτό επιτάσσει η θεωρία και παράδοση της Αριστεράς, αλλά, αντιθέτως, επειδή το υπαγορεύει η "πολιτική ορθότητα" και η "ανοιχτή κοινωνία" που προωθεί ο Τζώρτζ Σόρος και η αριστερόστροφη καμαρίλα του. "Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;" το σύνολο σχεδόν της "αριστερής διανόησης" στα περισσότερα αριστερά ινστιτούτα, ιδρύματα ή κόμματα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, σιτίζονται στις ΜΚΟ και τα think tank του "φιλάνθρωπου" μεγιστάνα.
Και σιτίζονται ακόμα καλύτερα όταν η πολιτική Αριστερά επιτελεί δουλοπρεπώς το καθήκον της απέναντί του, όπως συνέβη με την "πρώτη φορά τέτοια αριστερά" της Ελλάδας από το 2015 και μετά.
Αλλά στην Ελλάδα υπάρχει μία επιπλέον παράμετρος μετάλλαξης της κάθε λογής "αριστεράς" σε ιδεολογική Γκεστάπο και πέμπτη φάλαγγα της παγκοσμιοποίησης, της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των χειρότερων εχθρών του ελληνικού έθνους, όπως είναι η Γερμανία και η Τουρκία.
Αυτή η "ιδιάζουσα" παράμετρος μετατροπής της ελληνικής αριστεράς, από δύναμη Εξέγερσης ή Αντίστασης, σε πέμπτη φάλαγγα Καταστολής και Κατοχής, είναι ο "ελληνικός Ανθελληνισμος", όπως τον αναλύει διεξοδικά στα βιβλία του "Εθνοκτονία εν εξελίξει" (2009) και "Από την Εθνοκτονία στην Αφύπνιση" (υπό έκδοση Δεκέμβριος 2016) ο φιλόσοφος Κώστας Ρωμανός.
Η "ελληνικότητα" που αποδίδει στον Ανθελληνισμό ο Ρωμανός είναι αυτό που ενοχλεί περισσότερο τους εδώ αυλοκόλακες της Νέας Τάξης, γιατί δεν τους επιτρέπει να χλευάσουν τόν όρο ως "επαρχιώτικη παράνοια" των Ελλήνων απέναντι στους ξένους δυνάστες τους.
Είναι αμιγώς ελληνικό φαινόμενο, που υπερβαίνει σε ισχύ και δόλο τόσο την εθελόδουλη και φαυλοκρατική ελληνική Δεξιά, όσο και το ακαδημαϊκό ρεύμα του νεοταξίτικου Εθνομηδενισμού ο οποίος πνέει τα λοίσθια στην υπόλοιπη Δύση κάτω από τα απανωτά χτυπήματα των πρόσφατων δημοψηφισμάτων και εκλογών σε Ευρώπη και Αμερική.
Δεν είναι λοιπόν μόνο η αυτοενοχοποίηση ή ο ασυνείδητος ρεβανσισμός των ηττημένων του Εμφυλίου, που αποδυναμώνουν τη βούληση για εξέγερση, όπως υπονοεί ο Τσόμσκι.
Υπάρχει και η απροσχημάτιστη εχθρότητα απέναντι στην ίδια την ελληνική ιστορική ταυτότητα, την οποία δεν "δικαιούνται" οι σύγχρονοι Έλληνες, ως δήθεν ψευδεπίγραφοι απόγονοι των αρχαίων ή βυζαντινών Ελλήνων.
Στην Ελλάδα λοιπόν δεν προέκυψε τυχαία μετά τη Μεταπολίτευση ή συστηματική υπονόμευση ή κατασυκοφάντηση εκ μέρους μεγάλης μερίδας Ελλήνων πολιτικών και διανοουμένων της Δεξιάς ή της Αριστεράς, κάθε απόπειρας πολιτικής συσπείρωσης ή εξέγερσης που τολμάει να επικαλείται αποκλειστικά εθνικό-πατριωτικό (και όχι "ταξικό") πρόσημο.
Και μόνο η "διευκόλυνση" που παρείχε αυτό το ιδεολογικό "κλίμα" στην αναίμακτη επιβολή τα τελευταία έξι χρόνια της πιο ατιμωτικής κατοχής που γνώρισε ποτέ ο τόπος, υποδηλώνει τον "αυτόχθονα" χαρακτήρα του ανθελληνισμού, αλλά και της Εθνοκτονίας που αναλαμβάνει αδιαμαρτύρητα για λογαριασμό της τρόικα.
Περισσότερα όμως επ'αυτού στην παρουσίαση του βιβλίου "Από την Εθνοκτονία στην Αφύπνιση - Αντίλογος στη Σοφιστική της Νέας Τάξης", του Κώστα Ρωμανού την Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου στο αμφιθέατρο της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) 7μμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου