Χριστούγεννα, καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Το κρεοπωλείο ήταν γεμάτο, θυμάμαι. Και θα το θυμάσαι κι εσύ, λογικά. Αγριογούρουνα, ζαρκάδια, λαγούς, φασιανούς, μπεκάτσες και 25 είδη λουκάνικων από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, να ‘χεις να διαλέγεις. Και γινόταν το αδιαχώρητο, έτσι; Oλοι θέλαμε να πάρουμε απ’ όλα γιατί, όσο να πεις, Χριστούγεννα είναι, να μη φάμε κι ένα φασιανό απ’ τη βόρεια Ρηνανία, αφού πρώτα δοκιμάσουμε κι ένα κάτασπρο βαυαρικό βουρστ; Πιο νωρίς βέβαια, είχαμε
επισκεφτεί ένα γεμάτο κόσμο σούπερ μάρκετ, όπου πρέπει να είχε καμιά 600αριά είδη τυριών απ’ τα οποία έπρεπε να δοκιμάσουμε τουλάχιστον τα μισά. Το ίδιο συνέβαινε και με τα οινοπνευματώδη. Οπωσδήποτε θ’ αγοράζαμε ένα κιβώτια καλά κρασιά και μια-δυο Dom Perignon, να νιώσουμε λίγο Τζέιμς Μποντ στην αλλαγή του χρόνου.
Και όλα αυτά με το άγχος να προλάβουμε να γυρίσουμε σπίτι, να τα ξεφορτώσουμε, να τα χωρέσουμε στο ψυγείο και στη συνέχεια να τα καταναλώσουμε σκεπτόμενοι αν θα φαγωθούν όλα ή αν θ’ αναγκαστούμε να πετάξουμε τα μισά, γιατί μπορεί να μας καθόταν εκδρομή στην Αράχοβα και θα σάπιζαν μέχρι να γυρίσουμε.
Στην Αράχοβα πηγαίναμε βεβαίως με βαριά καρδιά γιατί τα οικονομικά μας δεν μας επέτρεπαν να πάμε στο Saint Moritz ή στο Gstaad που πήγαιναν άλλοι γνωστοί μας, πλουσιότεροι. Εμείς οι φτωχότεροι θα τη βγάζαμε με μια Αράχοβα και με δυο-τρία ταπεινά γεύματα με 25 είδη λουκάνικων. Και μετά βεβαίως θα πηγαίναμε στα μπουζούκια. Την παραμονή στη μια πίστα, την πρώτη μέρα στην άλλη, Πρωτοχρονιά εκεί, τα Φώτα αλλού, να μην τα πολυλογώ είχαμε μια σερί εξόδων σε πίστες, τουλάχιστον πέντε-έξι κατά τη διάρκεια των γιορτών.
Θυμάμαι τώρα πώς περνούσαμε τα Χριστούγεννα προ κρίσης και αισθάνομαι κούραση. Πώς τα κάναμε όλα αυτά; Τέτοιο άγχος και αγωνία να τα προλάβουμε όλα, να φάμε, να πιούμε, να ξενυχτήσουμε, να ξοδέψουμε, και τελικά να καταλήξουμε να περιμένουμε να τελειώσουν οι γιορτές για να ξεκουραστούμε. Κάπως έτσι δεν ήταν; Και η αρθρογραφία των ημερών αν θυμάστε, μιλούσε κατά κόρον για την κούραση των γιορτών.
Μου λείπουν πράγματα απ’ τα Χριστούγεννα εκείνα; Προφανώς και μου λείπουν κάποια. Εκείνο όμως που δεν μου λείπει καθόλου είναι η καταναλωτική κούραση. Εκείνη η υπερβολή που στο τέλος των γιορτών σε έβγαζε νοκ άουτ.
Ίσως αυτό είναι ένα καλό των Χριστουγέννων της κρίσης. Τώρα μπορείς να ξεκουραστείς. Τώρα θα μπεις στο κρεοπωλείο και θα πάρεις μια γαλοπούλα, θα βάλεις από δίπλα μια πατάτα και μια σαλάτα και θα φας. Ίσως θα πας κι ένα ταξιδάκι στο χωριό, χαλαρά, ή θα κάτσεις σπίτι σου και θα χαλαρώσεις βλέποντας χριστουγεννιάτικες ταινίες με τα παιδιά και τον άντρα σου. Θα πιεις κι ένα ποτό με τους φίλους σου. Θα πας και σε μια πίστα, σε μία όμως, εκεί που θέλεις πιο πολύ. Θα πάρεις και δυο δωράκια για τους αγαπημένους σου ή δεν θα πάρεις καθόλου, κανείς δεν θα σε παρεξηγήσει πια.
Στην τελική, ας το δούμε το έργο των γιορτών έτσι για να σπάσουμε τη μιζέρια μας. Περνάμε φτωχικά, αλλά τουλάχιστον ξεκούραστα. Κάτι είναι κι αυτό.
ΥΓ. Καλά ξεκούραστα Χριστούγεννα της κρίσης λοιπόν.
.............................................
Protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου