Η Ξάνθη πρωτοπορεί! Επέστρεψε μόνη της στη δραχμή!

 Στις δραχμές… έχει επιστρέψει η πόλη της Ξάνθης, παρά το γεγονός πως -κακώς-  το νόμισμα της χώρας παραμένει το ευρώ… Δεν πρόκειται για κάποιου είδους ουτοπία, αλλά για πραγματικότητα, καθώς αυτό συμπεραίνεται από τις πινακίδες σήμανσης χώρου ελεγχόμενης στάθμευσης αναγράφουν, πως το αντίτιμο που πρέπει να καταβάλουν οι οδηγοί είναι όχι σε ευρώ… αλλά σε δραχμές!    Χαρακτηριστική η περίπτωση πινακίδας που βρίσκεται στις παρυφές της Παλιάς Πόλης και η οποία προειδοποιεί τους οδηγούς που εισέρχονται σε περιοχή ελεγχόμενης στάθμευσης. Πιο συγκεκριμένα στην πινακίδα αναγράφεται πως η περιοχή αστυνομεύεται από Δευτέρα έως Σάββατο 8.30 μέχρι 21.00 το βράδυ, ενώ ως τέλος στάθμευσης ορίζονται οι 200 δραχμές ανά ώρα.      Αμάν και πότε να ακολουθήσει το παράδειγμα της Ξάνθης και η υπόλοιπη χώρα!

Αυξάνονται οι εισοδηματικές ανισότητες και η πολιτική πόλωση

Στην Αμερική, παρά τον κυνισμό του μεγάλου χρήματος, όλο και περισσότερες οξυδερκείς φωνές καταγγέλλουν την ανισότητα εισοδημάτων και πλούτου όχι μόνον για ηθικούς και κοινωνικούς λόγους, αλλά και για καθαρά οικονομικούς. Στην όξυνση της εισοδηματικής ανισότητος κατά τις τρεις πρόσφατες δεκαετίες αποδίδεται η τρέχουσα από το 2008 κρίση. Το περίφημο κορυφαίο 1% των πλουσιότερων Αμερικανών, ενώ ιδιοποιείτο 10% του εθνικού εισοδήματος το 1980, καρπώνεται σήμερα 24%.

Ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν σημειώνει ότι 95% του πρόσθετου εθνικού εισοδήματος από το 2009 μέχρι σήμερα επήγε στο πλουσιότερο 1% και ότι 60% αυτού επήγε στο ακόμη πλουσιότερο 0,1%, με ετήσιο ατομικό εισόδημα περισσότερο από σχεδόν 1,9 εκατομμύριο δολάρια. Οι «Τάιμς Νέας Υόρκης» επισημαίνουν ότι η ακραία έκρηξη της ανισότητος διαβρώνει τα θεμέλια της κοινωνίας και της οικονομίας. Η συγκρότηση μιας νέας ολιγαρχίας του μεγάλου χρήματος δεν ενισχύει το πνεύμα επιχειρηματικότητος, όπως εκ των άνω ατεκμηρίωτα προεξοφλείται, αλλά αντίθετα το αποθαρρύνει. Η σημερινή πόλωση εισοδημάτων επιστρέφει πλέον στα επίπεδα του 1928, με την πρόσθετη επιδείνωση της κρίσης προ των πυλών.

Η συγκλονιστική επιστολή μιας μάνας στην εποχή του "ευρωπαράδεισου"

Αναδημοσιέυουμε τη συγκλονιστική αυτή επιστολή από μια μητέρα 4 παιδιών, αυτούσια, με το ερώτημα αν θυμάται κανείς παρόμοιες καταστάσεις παλαιότερα πριν ενταχθούμε στον παράδεισο του ευρώ...

Ονομάζομαι Κ.Α. είμαι 34 ετών, παντρεμένη εδώ και 17χρόνια και έχω 4 παιδιά. Ένα κορίτσι 14 και τρία αγόρια 10, 9 και 6 ετών. Σήμερα το πρωί δεν είχα να δώσω στα παιδιά ούτε γάλα, πήγαν νηστικά στο σχολείο και δεν ήταν η πρώτη φορά. Το μεσημέρι για τέταρτη συνεχόμενη μέρα τους έφτιαξα μακαρόνια και το απόγευμα για Τρίτη φορά σύνδεσα παράνομα το ρεύμα στο σπίτι μου. Έσφιξα την γροθιά μου, κοίταξα τον άντρα μου στα μάτια και του ψιθύρισα «θα το παλέψουμε…».

Financial Times: Τι γίνεται όταν μία μνημονιακή χώρα αποφασίζει επιτέλους να πει όχι;

Στην αντίσταση της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στις αξιώσεις της Τρόικας για τη λήψη νέων μέτρων αναφέρεται δημοσίευμα της εφημερίδας «Financial Times» που θεωρεί πως οι συνεχείς απαιτήσεις για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις έχει επιφέρει μία εμφανή «κόπωση»

Άλλωστε, όπως παρατηρεί στο άρθρο του στους Financial Times o Peter Spiegel, η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ «φανατική» των μεταρρυθμίσεων και τώρα έχει ολοένα και λιγότερους λόγους για να υποχωρήσει.

Εξουσία δεν είσαι μάνα, πόρνη είσαι!

Μπορεί να μη με βλέπεις αλλά υπάρχω! Μπορεί να σκύβω το κεφάλι αλλά δεν είναι από ντροπή μα από υπομονή, γιατί είμαι περήφανη. Δεν θα σε αφήσω να με δεις να κλαίω, δεν θα σε αφήσω να με δεις να λυγίζω, ούτε εσυ, ούτε τα παιδιά μου αγαπητή εξουσία. Και ξέρεις γιατί;Διότι εγώ έχω φιλότιμο ενώ εσύ όχι! Διότι εγώ είμαι καλός γνώστης της καθημερινότητας ενώ εσύ όχι!

Διότι εγώ ξέρω πως είναι να μην μπορείς να ανασάνεις ούτε λεπτό, διότι έχω χρέος στα παιδιά μου. Κι εσύ χρέος έχεις σ’ εμάς αγαπητή εξουσία, διότι κι εμείς παιδιά σου είμαστε αλλά μάλλον μας έχεις αποκληρώσει...Γι’ αυτό κι εγώ θα σου πω μικρές ιστορίες αφανών παιδιών σου που κάθε μέρα μάχονται, ελπίζουν, παλεύουν για την επιβίωση τούς και μόνο. Ούτε να κυκλοφοράνε με Μερσεντές θέλουν , ούτε να μένουν σε σπίτια με πισίνες, ούτε να πάνε στο εξωτερικό για ψώνια θέλουν, απλά να επιβιώσουν παρακαλούν...

Η θλίψη δε βοηθά, αποδυναμώνει και καταστρέφει - Πολιτική δράση το ζητούμενο

Από τις καθημερινές επαφές μας διαπιστώνουμε, ότι ο περισσότερος κόσμος κλείνεται στο «καβούκι» του, μέσα στους τέσσερες τοίχους και διαλογίζεται τα βάσανά του ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια καφετέρια ή ακόμα και στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή αναμασά επ άπειρον τη γκρίνια (κατά των  πολιτικών και του «συστήματος») . Με αυτό τον τρόπο όμως, βυθίζεται ακόμα περισσότερο στα προβλήματα και αλυσοδένεται στην παθητικότητα και την απραξία. ΄Ό.τι το χειρότερο! Αυτή η «πολιτική» στάση αποδυναμώνει,  απομονώνει, εξουδετερώνει  και εν τέλει ευνοεί τους θύτες, τους ολιγάρχες, τις ελίτ και τη νέα απάνθρωπη αταξία πραγμάτων..

Ο Πολ Κρούγκμαν συνυπογράφει τις εκτιμήσεις του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Λάρι Σάμερς στην... «αντισυμβατική» αντιμετώπιση της ύφεσης

Στο συμπέρασμα πως ο μόνος δρόμος εξόδου από την οικονομική και νομισματική κρίση που ταλανίζει τα τελευταία 5 και πλέον χρόνια τις δυτικές αγορές είναι η υπερθέρμανση συγκεκριμένων τομέων της οικονομικής, η δημιουργία μιας νέας παγκόσμιας «φούσκας», καταλήγουν δύο κορυφαίοι οικονομολόγοι, ο Νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν και ο Λάρι Σάμερς, πρώην υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ και πρώην επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας!

Να τελιώνουμε με τη χούντα του ευρώ πριν αυτή τελειώσει τη χώρα

Σύντομα μπαίνουμε στον έκτο χρόνο της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας, με τον ελληνικό λαό να πορεύεται στο δρόμο της απέραντης φτωχοποίησης, της δυστυχίας, της υποτέλειας. Η κατάληψη της χώρας από ξένους επιβουλείς της ανεξαρτησίας της, δεν έγινε με τις κλασικές συνταγές της στρατιωτικής βίας, με εισβολή τάνκς από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, όπως το 1940 με τις Χιτλερικές ορδές ή το 1967 με τη χούντα των συνταγματαρχών. 

Η ανάπτυξη δε θα έρθει μέσα στην Ε.Ε. και την ΟΝΕ

Τα Μνημόνια που υπέγραψε η Ελλάδα περιλαμβάνουν και σχέδιο ανάπτυξης. Η μία του πλευρά είναι η δημοσιονομική σταθεροποίηση, με περικοπές των δημοσίων δαπανών και αύξηση της φορολογίας. Ο στόχος είναι να δημιουργηθεί μεγάλο πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να αποπληρώνεται το χρέος. Η άλλη πλευρά του σχεδίου είναι οι αναπτυξιακές «μεταρρυθμίσεις», με συντριβή των μισθών, ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση των αγορών. Η λογική είναι να μειωθεί το κόστος της εργασίας και να συρρικνωθεί το αναποτελεσματικό κράτος, ώστε να γίνει ο ιδιωτικός τομέας ατμομηχανή της ανάπτυξης.

Ο συνδυασμός αποδείχθηκε καταστροφικός, όπως είχαν προβλέψει όσοι παρακολουθούν το ΔΝΤ στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το κυνήγι του πρωτογενούς πλεονάσματος δημιούργησε ύφεση, που στην περίπτωση της χώρας μας αποδείχθηκε πρωτοφανής γιατί η δημοσιονομική προσαρμογή ήταν τεράστια και ταχύτατη. Η ύφεση συνέβαλε στην κατάρρευση των μισθών μέσω της τεράστιας ανεργίας. Εκανε όμως τις άλλες «μεταρρυθμίσεις» πολύ πιο δύσκολες γιατί δημιούργησε περιβάλλον φτώχειας, ανασφάλειας και απογοήτευσης. Τα συμφέροντα που λυμαίνονται την ιδιωτική οικονομία ισχυροποίησαν τη θέση τους, ενώ ο κατεξευτελισμένος δημόσιος τομέας φρόντισε μόνο να αμυνθεί.

Πως η Γερμανία “φούσκωσε” την κρίση.

Η κρίση χρέους που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια η ευρωζώνη, με επίκεντρο την Ιρλανδία, την Ελλάδα, την Πορτογαλία, και εσχάτως την Ισπανία, την Ιταλία και την Κύπρο, επηρεάζει και επιδεινώνει την κατάσταση συνολικά της παγκόσμιας οικονομίας. Χωρίς να εξαιρείται ούτε καν η οικονομία των ΗΠΑ.Για την… κακοτυχία του ευρώ, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά. Η αδυναμία της πολιτικής ηγεσίας της Ευρώπης να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων είναι προφανής. Όπως αυταπόδεικτος είναι και ο ανασχετικός ρόλος που διαδραματίζει η Γερμανία, έχοντας τη δική της ατζέντα, και επιδιώκοντας τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη, σε βάρος του ίδιου του μέλλοντος της Ευρώπης.