Η Οδός Δραχμής ξανά στις επάλξεις

Ύστερα μια μικρή Αυγουστιάτικη διακοπή, η Οδός Δραχμής επανέρχεται ξανά στις επάλξεις του αγώνα ενάντια στην ευρωκατοχή, με αναρτήσεις που θα πυκνώσουν σταδιακά στο επόμενο διάστημα και με προοπτική να επανέλθουν και να αυξηθούν οι αναγνώστες μας σε επίπεδα των δεκάδων χιλιάδων καθημερινά όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν. Για το σκοπό αυτό, ζητάμε από τους φίλους μας να διαδίδουν και να αναπαράγουν τις αναρτήσεις της σελίδας μας στο facebook, twitter και όπου αλλού. Υπενθυμίζουμε ότι το blog μας, χωρίς κανένα απολύτως πόρο και βοήθεια,  υποστηρίζεται από μη επαγγελματίες που πιστεύουν και προωθούν ασυμβίβαστα αρχές και αξίες και προτείνουν ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες λύσεις για  την έξοδο της χώρας μας από την σύγχρονη τραγωδία  που βιώνουμε και διαρκεί οκτώ χρόνια τώρα. Με τον επερχόμενο βαρύ και τραγικό

Η οδός δραχμής είναι ο μόνος δρόμος

Σπύρος Μαρκέτος

Όσοι υποστηρίζουν σήμερα το ευρώ συνήθως αγνοούν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που δέθηκε η Ελλάδα σε μια νομισματική ένωση. Δύο προηγούμενα τέτοια πειράματα, το πρώτο στα τέλη του 19ου αιώνα και το δεύτερο στο Μεσοπόλεμο, είχαν οικτρή κατάληξη. Το τρίτο και χειρότερο, όπως αποδεικνύεται, είναι το…ευρώ….Για να κρατήσει σταθερό το νόμισμα, όπως απαιτούσε η φιλελεύθερη ορθοδοξία της εποχής, η Αθήνα είχε προσχωρήσει από το 1868 στη Λατινική Ένωση, μια συμφωνία της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελ­γίου και της Ελβετίας –και άλλων χωρών αργότερα– να διατηρούν νομίσματα σταθερής ισοτιμίας και συνδεδεμένα με τον χρυσό. Διευκολύνθηκε έτσι ένας κύκλος δανεισμού, που χρηματοδότησε έργα υποδομής, τα οποία, ωστόσο, ελάχιστα ωφέλησαν τους φτωχότερους.

Να περάσουμε από την καταγγελία σε προτάσεις και δράση : Τι πρέπει να κάνουμε

Ο οξύς καταγγελτικός λόγος, η αντίθεση στη θέση χωρίς θέση, υπήρξε διαχρονικά υποπροϊόν της ανευθυνότητας. Η έλλειψη πολιτικής πλατφόρμας, η αοριστολογία, η αντιφατικότητα είναι συχνά φαινόμενα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και μάλιστα σε χώρες με έντονο κοινωνικό παρορμητισμό και  ευκολοπιστία όπως η δική μας. Βολεύει την προσέλκυση ψήφων, την πολιτική πατρονία και ανακολουθία. Οφείλεται επιπλέον, σε σύγχυση ιδεών, πείσματος, ανεπάρκεια γνώσεων, πείρας και πολιτικού οράματος. Όπως και στην εκ του πονηρού στάση, να μη γίνονται συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες μπορεί να δυσαρεστήσουν κάποιους.  Άλλωστε, όταν δεν υπάρχουν προτάσεις, μπορεί όταν κερδηθεί η εξουσία να παρθούν οποιαδήποτε μέτρα, που θα είναι χειρότερα από τα προϋπάρχοντα!