του Κώστα Μελά
Η μελέτη της ιστορίας της
δραχμής , επιτρέπει να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη διαχρονική συμπεριφορά του εθνικού μας νομίσματος σε σχέση με
το υπάρχον , κάθε εποχή , διεθνές νομισματικό σύστημα (ΔΝΣ) που ως καθεστώς επικρατούσε
σε διεθνές επίπεδο[1].
Η Ελλάδα , από τη στιγμή της
εμφανίσεως της ως κρατική οντότητα εντάχθηκε στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Πάντοτε , όπως το σύνολο των
υπαρχόντων κρατικών οντοτήτων , ακολούθησε τόσο τα ισχύοντα Διεθνή Εμπορικά
Καθεστώτα όσο και τα αντίστοιχα Διεθνή Νομισματικά - Συναλλαγματικά Καθεστώτα[2] . Τα μεν πρώτα , ως γνωστόν καθορίζουν το διεθνές θεσμικό
πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας ως
προς τις εμπορικές και κεφαλαιακές ροές μεταξύ
των χωρών που διατηρούν συναλλαγές , ενώ τα δεύτερα καθορίζουν την
αποθεματική βάση λειτουργίας του νομίσματος , την μετατρεψιμότητα του ως προς αυτή αλλά και το αν η τιμή
του νομίσματος θα πρέπει να
παραμένει σταθερή ή να κυμαίνεται σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα[3].