Δραχμή : επώδυνες αλήθειες

«Ήταν το 490 έτος πριν την γέννηση του Χριστού και αμέσως μετά την Νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, όταν το Ιερατείο της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα παρουσίασε και θέσπισε το νόμισμα της Δραχμής, ως συναλλακτική μονάδα ανταλλαγής υπηρεσιών και εμπορευμάτων».
Η κατάργηση της δραχμής ήταν ασφαλώς έγκλημα – όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, όπως το ότι η Ελλάδα δεν ήταν προετοιμασμένη για την υιοθέτηση του ευρώ (η οποία αποφασίσθηκε ανεύθυνα, λόγω των υψηλών επιτοκίων δανεισμού, καθώς επίσης της εγχώριας διαφθοράς), αλλά, κυρίως, για πολιτισμικούς.

Διπαραγμάτευση με το μαχαίρι στο λαιμό

                                                                                           Δημήτρης Βάρος

Στον θεάρεστο καπιταλιστικό κόσμο, ο ρόλος των πολιτικών είναι ένας: Να εξαπατούν τον λαό τους ώστε να αποδέχεται ευχαρίστως μέτρα που είναι εις βάρος του και υπέρ του κεφαλαίου, θεωρώντας ότι αυτό είναι «καλό για την πατρίδα». Γι αυτό και οι πλέον «ψαγμένοι» έχουν την απόλυτη πεποίθηση πως αν οι εκλογές μπορούσαν στ’ αλήθεια να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες.Τρανταχτό παράδειγμα η σημερινή κατάσταση στη χώρα. Μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε πανηγυρικά χάρη στην υπόσχεσή της να καταργήσει μνημόνια

Nομισματικές μεταβολές από το 1900 μέχρι σήμερα - Από την τούρκικη λίρα στο ευρώ

                                                                                     Κυριάκος Φίνας

Την τελευταία επταετία  όταν η οικονομική κρίση που εκδηλώθηκε το 2008 και βαθμηδόν ξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη, τόσο μια μερίδα του ευρωπαϊκού τύπου, όσο και ορισμένοι Οικονομολόγοι άρχισαν να προβληματίζονται κατά πόσο η επίσημη καθιέρωση ως ενιαίας νομισματικής μονάδας, του Ευρώ, που άρχισε την κυκλοφορία του στη χώρα μας από 1.1.2002, ήταν επωφελής για τα δώδεκα τότε ευρωπαϊκά μέλη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Αλλά και μέχρι σήμερα, κατά διαστήματα, δεν έπαυσαν οι προβληματισμοί.
Φυσικά, δεν επικρατεί ο προ 15ετίας ενθουσιασμός υπέρ του Ευρώ, αλλά, εν πάση περιπτώσει, η πλειονότητα αυτών που εκθέτουν τις απόψεις τους υποστηρίζουν ότι το ευρώ καλώς καθιερώθηκε και πρέπει να περιφρουρηθεί η απρόσκοπτη ορθολογική κυκλοφορία του.

Οι γενναίοι του Μπρανκαλεόνε..

Η χώρα θυμίζει πλέον την υπέροχη ταινία του Μονιτσέλι, Μπρανκαλεόνε, την εποχή των Σταυροφοριών, όταν στους δρόμους κυκλοφορούσαν αναρίθμητα καραβάνια ενδεών και απελπισμένων φυγάδων. Ο Μπρανκαλεόνε (Βιτόριο Γκάσμαν), ως νέος ιππότης της ελεεινής μορφής, οδηγούσε την αξιοθρήνητη και ολιγομελή στρατιά του, από τυφλούς, ανάπηρους και ζητιάνους, στους Αγίους Τόπους ως γη της

Να περάσουμε από την καταγγελία σε προτάσεις και δράση : Τι πρέπει να κάνουμε

Ο οξύς καταγγελτικός λόγος, η αντίθεση στη θέση χωρίς θέση, υπήρξε διαχρονικά υποπροϊόν της ανευθυνότητας. Η έλλειψη πολιτικής πλατφόρμας, η αοριστολογία, η αντιφατικότητα είναι συχνά φαινόμενα, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων και μάλιστα σε χώρες με έντονο κοινωνικό παρορμητισμό και  ευκολοπιστία όπως η δική μας. Βολεύει την προσέλκυση ψήφων, την πολιτική πατρονία και ανακολουθία. Οφείλεται επιπλέον, σε σύγχυση ιδεών, πείσματος, ανεπάρκεια γνώσεων, πείρας και πολιτικού οράματος. Όπως και στην εκ του πονηρού στάση, να μη γίνονται συγκεκριμένες προτάσεις οι οποίες μπορεί να δυσαρεστήσουν κάποιους.  Άλλωστε, όταν δεν υπάρχουν προτάσεις, μπορεί όταν κερδηθεί η εξουσία να παρθούν οποιαδήποτε μέτρα, που θα είναι χειρότερα από τα προϋπάρχοντα!

Το Μνημόνιο είναι αλυσοδεμένο με το ευρώ

Από όποια μεριά και αν προσεγγίσει κανείς το θέμα, δεν υπάρχει αμφιβολία  ότι, η  φτώχεια, η ανεργία, η δυστυχία, η καταστροφή, το όλο μνημόνιο είναι αδιαίρετη έννοια με το ευρώ πάση θυσία.Το Μνημόνιο και το ευρώ είναι περισσότερο και από δίδυμα αδέρφια, είναι Σιαμαίοι αδελφοί και τίποτα δεν μπορεί να τα διαχωρίσει. Φυσικά  είναι αστείες οι υποθέσεις ότι με μια ποιο σκληρή ή ευέλικτη ή έξυπνη διαπραγματευτική στάση, οι Μέρκελ-Σόϊμπλε θα υποστείλουν τη σημαία της άτεγκτης Μνημονιακής λιτότητας, διακινδυνεύοντας για χατίρι μας την πολιτική ισχυροποίησης του ευρώ στις διεθνείς αγορές και ειδικότερα έναντι του δολαρίου. 

Ο Λυκούργος Μαρκούδης για την λαθρομετανάστευση

				Ο Λυκούργος Μαρκούδης για την λαθρομετανάστευση

Η Τουρκία και η ορθή εθνική στρατηγική

Μανώλης Κοττάκης

Tα πράγματα εξελίσσονται όπως τα είχαμε προβλέψει: Το Προσφυγικό αποτελεί ένα σύνθετο ζήτημα, το οποίο συνδέεται, αμέσως ή εμμέσως, με όλους τους ανοιχτούς φακέλους της εξωτερικής πολιτικής μας, της διαπραγμάτευσης συμπεριλαμβανομένης. Το «πώς» ας το εξηγήσει καλύτερα παντός άλλου ο πρωθυπουργός, ο οποίος αίφνης -μεταξύ hot spots και προσφύγων- βρέθηκε να συζητά στις Βρυξέλλες για τα κεφάλαια της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας (που έχει μπλοκάρει η Κύπρος), για τις απαιτήσεις των Τούρκων ώστε αυτά να «ξεπαγώσουν», για τη ρελάνς τη δική μας - «ναι, αρκεί να άρει η γείτων το casus belli για την επέκταση των χωρικών υδάτων μας στα 12 μίλια και αρκεί να ανοίξει τα λιμάνια της σε κυπριακά πλοία ».Το πώς από τις βάρκες, τα φουσκωτά, τους διακινητές και τις ροές έπεσαν στο τραπέζι της Συνόδου Κορυφής το Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά είναι πραγματικά εκπληκτικό. Οπως εκπληκτικό είναι και αυτό που συνέβη σε παρακείμενα κτίρια της Κομισιόν. Ο «πολύς»

New York Times : Οι σκλαβες των Ισλαμιστών

Το Ισλαμικό Κράτος χρησιμοποιεί ποικίλες μεθόδους αντισύλληψης για να διατηρήσει την παροχή σεξουαλικών σκλάβων που διακινεί, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα των New York Times που επικαλείται τις μαρτυρίες δεκάδων γυναικών της εθνότητας των Γεζίντι που κατόρθωσαν να αποδράσουν.

Το θεάτρο του παράλογου με το προσφυγικό

Γιώργος Χαρβαλιάς

Ειλικρινά, δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί δώσαμε μάχη προκειμένου να μη συμπεριληφθεί στο κείμενο συμπερασμάτων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής για το Προσφυγικό διατύπωση που θα αναφέρεται σε «κλείσιμο συνόρων» ή, πιο ευγενικά, σε τερματισμό των ροών διακίνησης παράτυπων μεταναστών μέσω της λεγόμενης «βαλκανικής διαδρομής».

Ειδικά αυτό το τελευταίο μάλλον έπρεπε να το επιδιώκει η ελληνική πλευρά, ώστε να καταγραφεί με τον πλέον ηχηρό τρόπο, μήπως και το πληροφορηθούν εγκαίρως οι ενδιαφερόμενοι - οι πραγματικά κατατρεγμένοι του πολέμου, αλλά και οι επίδοξοι μετανάστες, που εξακολουθούν να συσσωρεύονται στις ακτές της Τουρκίας.

Το σφράγισμα των συνόρων με τα Σκόπια είναι μια υπαρκτή κατάσταση - έχει συμβεί ντε φάκτο. Αρα, προς τι όλος αυτός ο στρουθοκαμηλισμός; Θέατρο του παραλόγου ή μήπως... service στη Γερμανία, που θέλει να φαίνεται ότι αυτή έχει πάντα τον πρώτο λόγο και όχι τα δευτεροκλασάτα... ξαδελφάκια της ανασυσταθείσας Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας;

Σε κάθε περίπτωση, τσάμπα κόπος... Και καλά θα κάνει η κυβέρνηση να σοβαρευτεί και να αντιληφθεί ότι παίζει το κεφάλι της - και, μαζί με το δικό της, της χώρας ολόκληρης. Γιατί καλή είναι η συγκυριακή ταύτιση με τη γερμανική ρητορική, μήπως και αμβλυνθούν τα άγρια προαπαιτούμενα προκειμένου να κλείσει η περιβόητη «αξιολόγηση». Φοβούμαι, όμως, ότι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε εκεί.

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά και τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση: Αν συνεχιστεί έως το Πάσχα η σημερινή ροή άφιξης προσφύγων και λαθρομεταναστών σε ελληνικό έδαφος, τελείωσε το πανηγύρι. Ο αριθμός των εγκλωβισμένων θα εκτιναχθεί στις 300.000, μέγεθος που, εκτός από την προφανή ανθρωπιστική τραγωδία, θα φέρει και την οριστική οικονομική καταστροφή της Ελλάδας.

Θα σας εξηγήσω το «γιατί» όσο πιο απλά μπορώ: Με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς, η εξασφάλιση μίνιμουμ προϋποθέσεων όχι διαβίωσης, αλλά επιβίωσης κάθε «εγκλωβισμένου» (σ.σ.: ας τους πούμε έτσι, χάριν συντομίας) έχει ένα ημερήσιο κόστος που ξεπερνά τα 15 ευρώ ανά μονάδα. Αυτό αφορά τα στοιχειώδη έξοδα σίτισης, περίθαλψης, στέγασης (ακόμη και στις...εκδρομικές σκηνές που βλέπετε), καθώς βέβαια και φύλαξης-ελέγχου των απρόσκλητων επισκεπτών.

Το κόστος αυτό είναι ανελαστικό και επιβαρύνει αποκλειστικά τη χώρα υποδοχής. Γιατί, αν δεν το επωμιστεί, θα βρεθεί κατηγορούμενη από τη διεθνή κοινότητα. Από εκεί που μας έλεγαν «μπόσικους», γιατί δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε τα σύνορά μας και κάναμε τη χώρα ξέφραγο αμπέλι, θα μας λένε στο εξής «δολοφόνους και εξολοθρευτές αθώων γυναικόπαιδων».

Μη σας φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά. Ερχονται! Πολύ πριν φτάσει όποια ανθρωπιστική βοήθεια των φιλεύσπλαχνων Ευρωπαίων -που και αυτή, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι λειψή και αργοπορημένη-, θα καταλήξει εν πολλοίς στις τσέπες κάποιων επιτηδείων οι οποίοι παριστάνουν τους «εθελοντές» στις ΜΚΟ.

Στον βαθμό, λοιπόν, που δεν είμαστε σε θέση, ούτε εμείς ούτε οι Γερμανοί όψιμοι «φιλέλληνες», να κρατήσουμε τα βαλκανικά σύνορα ανοιχτά, ας στείλουμε εγκαίρως το μήνυμα ότι αυτά έκλεισαν. Οριστικά και αμετάκλητα.

Εχω ξαναγράψει -με κίνδυνο να κατηγορηθώ ως... ανάλγητος ή «υπερσυντηρητικός»- ότι ο μόνος τρόπος για να περάσει το μήνυμα «από στόμα σε στόμα» στους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες είναι να καταστεί σαφές ότι η Ελλάδα παύει να είναι χώρα «τράνζιτ», όπου θα μπορούν να κινούνται όπου και όπως θέλουν. Κυρίως, όμως, παύει να είναι «ελκυστικός προορισμός» για τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες.

Αρκετούς αναξιοπαθούντες έχει αυτός ο τόπος, ελέω Μνημονίου. Δεν χωράει άλλους. Και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα δώσουν λύση σε προβλήματα αναγκαστικού ξεριζωμού ή πληθυσμιακού υπερκορεσμού, στα οποία ουδεμία ανάμειξη ή ευθύνη έχουμε.

Ανθρωπιστική υποχρέωση είναι να κρατήσουμε τους «εγκλωβισμένους» σε συνθήκες στοιχειωδώς αξιοπρεπούς διαβίωσης. Κάνοντας, βέβαια, σαφή διάκριση μεταξύ προσφύγων, κατατρεγμένων, οικογενειών και «μοναχικών ταξιδιωτών» από τα βάθη της Ανατολής, που νομίζουν ότι θα φτάσουν στη «Γη της Επαγγελίας» μέσω Ελλάδας.

«Δεν μπορούμε να τους βάλουμε σε φυλακές, γιατί δεν έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα» είπε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Σε φυλακές ίσως όχι, αλλά σε φυλασσόμενους χώρους επιβάλλεται. Γιατί ειδικά αυτοί οι τελευταίοι έχουν εισβάλει παράνομα σε κυρίαρχο έδαφος ξένης χώρας, χωρίς να τους έχει καλέσει κανείς. Ο μόνος τρόπος για να νοσταλγήσουν την... πατρίδα τους είναι να τεθούν σε συνθήκες αβάσταχτου περιορισμού - που θα τους εξασφαλίζουν την επιβίωση, αλλά όχι ανέφελη (και... ανέξοδη) διαμονή...

Πηγή : Δημοκρατία